Baby/peuterzwemmen Otterveurd... Ik ben er klaar mee!
Harrejakkes! Denk je even gezellig met Naomi naar het peuterzwemmen te gaan....
Door de stromende regen vanuit de auto naar het zwembad. Eénmaal binnen struikelt Naomi, valt en begint te huilen. Sta je bij de kassa te wachten tot drie van die tuig-kinderen (anders kan ik ze simpelweg niet omschrijven) uit gediscussieerd zijn met de cassiere. Zijn ze klaar, blijven ze vrolijk vóór de kassa staan kletsen met nog twee van dat tuig. Dus ik zeg : mag ik er even bij? Ik wil ook graag betalen. Krijg je een grote bek! Nou zeg... opvoeden is er niet meer bij tegenwoordig? Maar goed, ik vraag dus, met een huilende Naomi op de arm, aan de cassiere (die al niet bekend staat om haar klantvriendelijke eigenschappen maar, so be it) om een nieuwe tien-baden kaart. Shoot... polsbandje in de auto laten liggen. Ja, dan moet u die maar even ophalen. Dus ik vraag haar vriendelijk (ja... soms kan ik mezelf beheersen in dit soort situaties) of ik dan misschien een ni
euw bandje mag en dan krijgt ze volgende week het oude bandje van me terug. Het regent namelijk nogal buiten (nee...het spoelde!). Nee, dat kan niet, daar kan ze niet aan beginnen. Nou, toen was ik er klaar mee. Nou, dat gaan we dus niet doen, dan zwemmen we wel niet meer, dan gaan we wel naar huis. Adië!
Eénmaal thuis aangekomen (lees: hevig gefrustreerd, kwaad, chagrijnig en verdrietig en in de auto letterlijk mijn vingers verbeten want ik wou niets aan Naomi laten merken natuurlijk) heb ik ze nog even gebeld en mijn beklag gedaan. Uiteraard die zelfde-niet om haar klantvriendelijkheid bekend staande- dame aan de lijn. Gezegd hoe het zat en hoe ik het zag, dat ze ons kwijt zijn als klant en dat ze dat bandje maar ergens steekt waar de zon niet schijnt oftewel : ik gooi het in de container en als ze het wil hebben, vist ze het daar maar uit!!!!
Daarna mama en Michel nog even via de whapp op de hoogte gebracht en nu hier wereldkundig gemaakt. Schrijven werkt therapeutisch voor mij, want ik ben het kwijt! Klaar! Basta! Over! Uit! Ik ga een pizza bestelllen.... of shoarma of ... zie wel! Ik ga eten bestellen in ieder geval.
Eénmaal thuis aangekomen (lees: hevig gefrustreerd, kwaad, chagrijnig en verdrietig en in de auto letterlijk mijn vingers verbeten want ik wou niets aan Naomi laten merken natuurlijk) heb ik ze nog even gebeld en mijn beklag gedaan. Uiteraard die zelfde-niet om haar klantvriendelijkheid bekend staande- dame aan de lijn. Gezegd hoe het zat en hoe ik het zag, dat ze ons kwijt zijn als klant en dat ze dat bandje maar ergens steekt waar de zon niet schijnt oftewel : ik gooi het in de container en als ze het wil hebben, vist ze het daar maar uit!!!!
Daarna mama en Michel nog even via de whapp op de hoogte gebracht en nu hier wereldkundig gemaakt. Schrijven werkt therapeutisch voor mij, want ik ben het kwijt! Klaar! Basta! Over! Uit! Ik ga een pizza bestelllen.... of shoarma of ... zie wel! Ik ga eten bestellen in ieder geval.
reacties (0)